Περιγραφή

Ο Τσβάιχ κάνει λόγο για “άπειρο τέντωμα της γλώσσας, που χρειάστηκε να υπερβεί τα όρια της και να καμφθεί ως τις απύθμενες αβύσσους της” και τοποθετεί τον Ρίλκε -χάρη στις “Ελεγείες”- στο ίδιο επίπεδο ποιητικού μεγαλείου με τους Χαίλντερ-λιν και Νοβάλις.

“Οι Ελεγείες του Ντουίνο” αποτελούν, μαζί με τα “Σονέτα στον Ορφέα”, το κορυφαίο έργο του Ρίλκε, που συνειδητά και βασανιστικά ωρίμαζε μέσα του για δέκα ολόκληρα χρόνια (Ι9Ι2-Ι922). Εκτός από τους “εραστές” και την “ερωτευμένη γυναίκα” που εγκαταλείπεται από τον αγαπημένο της, οι “Ελεγείες” υφαίνονται γύρω από δύο ακόμη κεντρικές μορφές: τον “άγγελο” και τον “νεαρό νεκρό”. Ο Ρίλκε τις χρησιμοποιεί για να καταδείξει την αδυναμία να βιωθεί πλήρως το ανθρώπινο αίσθημα καθώς και την ανάγκη να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα δεσμά της πραγματικότητας.

Το “αίτημα” του συνδέεται με την αρνητική εικόνα που ο ίδιος έχει για τον σύγχρονο, βιομηχανικό κόσμο, που κατέρρευσε στη βαρβαρότητα του πολέμου. Με τις “Ελεγείες του Ντουίνο” η γερμανόφωνη ποίηση οδηγείται σε μια κορύφωση, αλλά ταυτόχρονα ανανεώνεται. Είναι χαρακτηριστική η άποψη του Μούζιλ πως ο Ρίλκε “τελειοποίησε για πρώτη φορά το γερμανικό ποίημα”.

Δείτε επίσης :

ΤΟ ΥΦΑΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ